“Klassiek feminisme” enkel met politieke kwesties bezig? Ik dacht het niet. Bij Furia werken we intergenerationeel, en de jongerenwerking van Furia kiest wel degelijk voor de persoonlijke beleving van seksualiteit. Een thema waar jonge feministen van wakker liggen. 

In het interview in Knack naar aanleiding van de Internationale Vrouwendag beweren Kaat Bollen en Griet Vandermassen dat vrouwenorganisaties het nogal vaak hebben over sociaal-economische thema's en minder over de seksualiteitsbeleving van vrouwen.

Als jonge leden van Furia weten wij als de beste dat dit niet helemaal waar is. Afgelopen nationale vrouwendag (11 november 2020), brachten we namelijk het thema seksualiteit met een heuse 'feministische seksinfotheek''. Ook daarvoor hadden we al beslist dat we ons de komende periode zouden focussen op thema's als seksualiteit, pornografie of de representatie van de vrouw in de media, die vaak nogal té geseksualiseerd is. Ook online dating en alleen wonen in de stad komt aan bod. Naast het delen van eigen ervaringen en belevingen, gingen we op zoek naar allerlei informatie. Teksten, blogs, interessante podcasts en filmpjes op youtube of zelfs een lijst van jonge influencers op Instagram. Teveel om op te noemen.

Een van de kernpunten, is de zogenaamde seksinfotheek. Daarin belichten we inclusieve, ethisch verantwoorde en vrouwvriendelijke pornografie. Daarbij mikken we op herbronning van de vrouw, die zo zichzelf kan herkennen en (her)ontdekken op seksueel vlak. Ook Kaat Bollen en Griet Vandermassen zijn welkom om een kijkje te nemen op onze seksinfotheek.

Eén uitspraak van Griet Vandermassen en Kaat Bollen is ons ook niet heel duidelijk. Wat bedoelen zij bijvoorbeeld als ze zeggen dat vrouwen terug vrouw moeten kunnen zijn en hun 'vrouwelijkheid' beleven.

Er zijn zoveel soorten vrouwen en manieren om vrouw te zijn. Je vrouwelijkheid beleven is iets unieks en staat haaks op hun suggestie van een standaardversie van 'de vrouw'. Als jonge vrouwen én feministes willen we de vrijheid hebben om er zelf invulling aan te geven, vanuit onze eigen realiteit. Veel jongeren willen ook van al té rigide invullingen van geslacht, geaardheid, seksualiteit. Ze willen de vrijheid om die ruimte open te trekken en het brede spectrum van ervaringen zoals bijv. queer of trans, verkennen. Een herontdekking over wat ze zelf fijn vinden en hoe de mens zichzelf ziet en omschrijft. Zelf invulling geven aan onze identiteit dus.

Het persoonlijke valt niet los te koppelen van het politieke. Natuurlijk vinden ook wij als jonge feministes dat de #MeToo beweging belangrijk is. De normen rond seksueel overschrijdend gedrag veranderen (eindelijk). Het klassieke feminisme waar Kaat Bollen en Griet Vandermassen naar verwijzen bestaat echter niet. Feminisme is divers. Bij Furia is het altijd al een en-en verhaal geweest.

Zo was er tijdens de tweede feministische golf vanaf de jaren 60 wel degelijk aandacht voor seksualiteit. Denk maar aan De schaamte voorbij van Anja Meulenbelt. Daarnaast waren er ook groepen vrouwen die samen kwamen om het te hebben over seks en lichaam. Net zoals de jonge feministen van Furia dat vandaag opnieuw doen. Seksualiteit in de tweede golf ging over veel meer dan enkel seksueel genot. De heersende perspectieven werden in vraag gesteld. Seksuele taboes kwamen aan bod gaande van pedofilie en incest tot vrouwenmishandeling. Omdat seksualiteit en hoe we erover denken en hoe we het beleven beïnvloed wordt door dominante ideeën, gaat seksualiteit dus wel degelijk over meer dan de orgasmekloof.

Feministen zijn het erover eens zich in te zetten voor een gelijkere wereld zodat gemarginaliseerde groepen meer kansen krijgen en een beter leven kunnen leiden. Bij het bepalen van de prioriteiten leggen we andere accenten, vertrekkende vanuit onze verschillende leefwerelden en levensfases. Als jonge vrouwen die nog volop hun lichaam en seksualiteit aan het verkennen zijn, die reflecteren over wel of geen kinderen, het soort gezin en relaties die we wensen, zijn we bij uitstek bezig met seksualiteit en het lichaam. Dat was niet anders in de jaren zestig, zeventig en tachtig toen de oprichters van Furia zich in hebben gezet binnen het tweede-golf-feminisme. Naast belangrijke eisen met betrekking tot gelijk loon naar werk, onderwijskansen, abortus, geweld tegen vrouwen, enzovoort, wilden ze ook een seksuele revolutie en bestaande stereotiepe beelden over vrouw-zijn, vrouwelijkheid en vrouwelijke seksualiteit tegengaan.

Onze Furia-leden stellen die diverse en brede strijd verder.

Het bereiken van jongere generaties is niet makkelijk. Initiatieven zoals de jongerengroep van Furia tonen aan dat het bereiken van alle generaties nodig is willen we diverse thema's waar vrouwen in hun dagelijkse realiteit mee worden geconfronteerd, blijven aansnijden. De initiatieven van de jongerengroep van Furia zijn daar een geslaagd voorbeeld van.

Annouk Brebels, jongerengroep van Furia

Dit opiniestuk verscheen op 14/03/2021 in de Knack.

Of Amanda Gormans The Hill We Climb wel of niet door Marieke Lucas Rijneveld vertaald ‘mag’ worden, blijft stof doen opwaaien. Terugkijkend op bijna een halve eeuw feministisch denk- en actiewerk voegen we, op deze internationale dag van vrouwenrechten, enkele bedenkingen toe aan de reacties.

Allereerst de boodschap om te luisteren naar wat mensen van kleur écht inbrengen in het debat. Ze hakken niet in op witte mensen die zich aan teksten van zwarte mensen ‘wagen’. Ze vertellen hoe pijnlijk het is dat spoken word-auteurs – vaak auteurs van kleur – niet gepolst worden voor zo’n vertaling, zelfs wanneer hun Engels beter is. Ze spreken over gemiste kansen en hoe daar iets positiefs uit te puren. Al te vaak wordt hun zorgvuldige en gelaagde boodschap bewust verkeerd geïnterpreteerd. We lijken het verleerd om echt te luisteren, om te vragen naar verduidelijking in plaats van polarisering te zoeken. Toen begin jaren 70 een nieuwe lichting feministes de straat op ging, had men schande kunnen roepen over hun slogans en acties. We willen die tijd niet idealiseren – de clichés over tuinbroekdragende mannenhaatsters zijn we nog niet kwijt. Maar er was luisterbereidheid. 

Antiwit

Het zou interessant zijn om te ontrafelen waarom de feministische strijd toen al bij al positief werd onthaald door de goegemeente. Er viel weleens een denigrerende uitspraak, maar er was geen rabiaat verzet. Dat is in de hele ‘woke-discussie’ wel anders, getuige bijvoorbeeld de gretigheid waarmee Bart De Wever (N-VA) de kwestie beschreef als een wit-zwart slagveld. Op Twitter suggereerde hij – heel bewust – dat er sprake is van onduldbaar antiwit racisme: “Stel u voor dat iemand zou zeggen dat een kleurling (sic) ongeschikt is om een blanke auteur te vertalen.” En nog: “De Europese zelfhaat heeft met de wokecultuur de grens van de waanzin overschreden.”

Zijn uitval bevat een begin van een antwoord op de vraag waarom de antiracistische beweging zoveel meer weerstand oproept dan de feministische, terwijl de kwesties minstens even prangend zijn. Ze wordt voortdurend geframed als deel van een cultuurstrijd die de westerse waarden zou bedreigen. Een bedreiging van buitenaf die met ‘woke’ ook binnenin voelbaar is (zelfhaat). Elke uitspraak wordt een bewijs van de geldingsdrang van ‘de ander’ en een miskenning van hoe goed het toeven is in de Europese cultuur. Veel ruimte voor nuance en gesprek laat dat niet – zeker niet met op de achtergrond een aanhoudend discours tegen migratie. De boodschap is dat mensen van kleur welkom zijn áls ze zich inschakelen in de ‘Vlaamse Leitkultur’. Dat is de keuze van bijvoorbeeld Assita Kanko (N-VA). Die keuze staat haar vrij, maar het wordt een probleem wanneer het de enige is die wordt geduld (of opgelegd, bijvoorbeeld met een hoofddoekverbod).

Is het niet paradoxaal dat pleitbezorgers van een nationalistische culturele identiteitspolitiek (Vlaamse canon enzovoort) het woord ‘identiteitspolitiek’ als een aanklacht gebruiken tegen minderheden die discriminaties en ongelijkheid aan de kaak stellen? Wat levert het op? Een krampachtig vasthouden aan een koloniale Zwarte Piet. Het aanvallen van zelforganisaties van mensen van kleur, wegens ‘verdelend’. Wie wordt er beter van mensen het recht ontzeggen om hun ervaringen te delen en politiek te maken? En van het ridiculiseren en verdacht maken van solidariteit? Is hier sprake van een cancelcultuur of van kanselcultuur? 

Laten we plaats maken voor vele verhalen die zowel de pijn als de dromen vertolken. Het verhaal dat Amanda Gorman bracht, over een “skinny black girl descended from slaves and raised by a single mother”, een meisje dat droomt van president te worden. Of het verhaal van een wit meisje dat de boeken van Jules Verne verslond, zich afvroeg hoe zij een rol kon spelen in dat ‘mannenavontuur’ en decennia later nog steeds weet hoezeer dat haar bezighield. Zoals een ‘feministische bril’ nodig is om een betere wereld te verbeelden, zo hebben we ook een ‘woke’ kijk nodig: eentje die gevoeligheid helpt ontwikkelen voor de effecten van machtsongelijkheid tussen witte mensen en mensen van kleur. Alert (‘woke’) zijn voor racisme, seksisme en andere vormen van uitsluiting is positief. Feministen kunnen zich daar wat bij voorstellen: in de beweging hebben witte vrouwen leren luisteren naar vrouwen van kleur, heterovrouwen naar lesbiennes, cisvrouwen naar transvrouwen ... Dat ging niet vanzelf, maar als het gebeurde én gebeurt, is het revelerend. Zo groeit gezamenlijke actie voor een betere wereld voor iedereen. Dat is ons pleidooi in deze week van 8 maart, internationale dag van vrouwenrechten – in solidariteit.

Ida Dequeecker, Meryem Kanmaz en Els Flour, in naam van Furia.

Dit opiniestuk verscheen op 8/03/2021 in De Morgen.

In Humo en De Morgen (15/1) bezong Delphine Lecompte de lof van de morsige en schimmige kant van de erotiek, van de “intrinsieke duisternis en de prachtige verbijsterende complexiteit van de seksuele aantrekkingskracht”, van de “wrede sluwe spelletjes” die daarbij al eens worden gespeeld en vraagt ze begrip voor wie zich ooit verloor “in de wilde intense verering, de zalige verschroeiende devotie van een korzelig onwillig liefdesobject”.

Met wat meer weerbaarheid en relativering van deze vrouwen had het niet zo ver moeten komen

Het is een mooie en een belangrijke verdediging die ze voert. Wél bijzonder jammer is dat ze die zo nadrukkelijk koppelt aan een apologie van Bart De Pauw. Daarbij heeft ze nauwelijks oog voor de ervaring van de vrouwen die door hem werden belaagd. Haar “Alle respect voor de ‘slachtoffers’ van Bart De Pauw die zich wel een prooi hebben gevoeld (maar …)” weegt niet op tegen de passages waar ze haar pijlen weliswaar richt op anderen, maar en passant de rol van machtsrelaties in vraagt stelt en lijkt te insinueren dat het met wat meer weerbaarheid en relativeringsvermogen van deze vrouwen niet zo ver had moeten komen.

Soms gaat het in zo'n morsige zone grondig fout

Vooral is het jammer dat ze niet wat meer ruimte creëert voor wat er schuil kan gaan achter haar zin “Niemand die er het fijne van weet, behalve de participanten”. In deze zaak geeft een aantal van die participanten aan dat wat is gebeurd niets te maken had met de “verbijsterende complexiteit van de seksuele aantrekkingskracht” maar extreem stresserend, belastend en beangstigend was. Geweld, agressie of chantage zijn geen noodzakelijke voorwaarden voor zo’n situatie. De keuze waar we voor staan is ook niet zwart / wit tussen hetzij kwezeligheid, rigiditeit en bekrompenheid in de erotiek, hetzij alleen reageren op gewelddadige ontsporingen. Soms gaat het in zo'n morsige zone grondig fout. En als dat gebeurt, dan moet er een aanspreekpunt zijn, moet er een manier zijn om wie over de schreef gaat en dat niet wil horen tot de orde te roepen. Net zomin als we terug willen naar een zwijgcultuur over de spannende kant van die morsigheid in de erotiek, willen we terug naar een zwijgcultuur over de kwalijke en bedreigende kant ervan.

Voor Furia is instemming een cruciaal concept

In een weerwoord op de eerste reacties op haar schrijven (website Humo 17/1 en HLN 19/1) steekt Delphine Lecompte de draak met ‘consent’, als zou dat ertoe leiden dat erotiek voortaan op een apothekersweegschaal wordt afgewogen. Voor Furia is instemming wel een cruciaal concept. Alle vrijheid bij consensuele seks en geflirt, maar als die instemming er niet is, dan temper je je verlangen. Dat heeft niets te maken met bekrompenheid, maar met empathie en generositeit. Er komen ook geen ondertekende contracten aan te pas. De meesten onder ons voelen wel degelijk wanneer ons verlangen de grenzen van een partner overschrijdt en zetten dan een stap terug.

Sommigen overschrijden steeds weer die grens, en we hebben als samenleving beslist om wie daar slachtoffer van is, de kans te geven om verhaal te zoeken. Niet noodzakelijk en niet in de eerste plaats via rechtspraak trouwens. Dat het in deze zaak wél zover kwam, heeft Bart De Pauw minstens deels over zichzelf afgeroepen. De vrouwen die naar de vertrouwenspersoon van de VRT stapten, waren geen vragende partij om dit in het publieke domein te brengen. Ze wilden dat de overlast stopte, ze wilden een veiliger werkvloer, ze wilden vermijden dat nog vrouwen hetzelfde zouden meemaken. Zij hebben zware tijden meegemaakt.

Els Flour, bestuurslid Furia, 22/1/2021

Dit opiniestuk verscheen op 22/01/2021 in Humo

Maak kennis met de eisen van Furia voor een gelijke en zorgzame samenleving. Je kan onze visietekst en onze eisen hieronder downloaden in pdf.

Luister ook hoe spoken word-artieste Sakina pleit voor een andere wereld. Sakina is een slam poet die schrijft sinds 2013, over verschillende zaken die haar raken. Voor Sakina is schrijven een uitlaatklep, een vorm van zelfreflectie en natuurlijk een manier om zware thema's in een luchtig en interactief jasje te steken. Op het podium brengt ze die tot leven. Sakina liet zich voor deze tekst inspireren door de eisen van Furia en haar kijk op intersectioneel feminisme.

Het Mirabal-platform roept op tot actie tegen geweld tegen vrouwen. Om ons te helpen mobiliseren, kunt jij een individuele of collectieve foto uitzenden die uitnodigt om deel te nemen aan onze acties.

Hoe ?

Met de hashtags #stopgeweldtegenvrouwen, #25november en #mirabalbelgium kun je een foto delen waarop je een paargeschilderde hand opsteekt. Je kunt daarvoor verf, make-up, stiften of wat je ook goed vindt gebruiken !). Deel vervolgens je foto op Facebook, Twitter, Instagram, … hoe meer posts hoe beter!

Heb je geen paarse verf liggen thuis? Geen probleem! Neem een selfie of spreek online af met vrienden, neem een screenshot en plak de afbeelding van een paars hand op jullie handen. De transparante afbeelding kan je hieronder downloaden.

Je kunt Mirabal ook een mail sturen op Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. 

Meer info via deze link of via de website van Mirabal.

In de regeringsverklaring van de nieuwe federale bestuursploeg wordt ook de strijd tegen geweld op vrouwen aangehaald. De ambities stellen helaas teleur. Nochtans heeft een groep deskundigen van de Raad van Europa onlangs een rapport gepubliceerd dat tot in de details weergeeft welke maatregelen België precies moet nemen om te voldoen aan de eisen van het Verdrag van Istanbul, dat ons land geratificeerd heeft in 2016. De overheid heeft er duidelijk voor gekozen het uitgestippelde pad niet te volgen.

De aangekondigde engagementen zijn immers minimaal: doorgedreven vormingen voor de politiediensten en de gezondheidssector, die echter niet verplicht noch doorlopend noch geharmoniseerd zijn. Een versterking van de Zorgcentra na Seksueel Geweld (ZSG) en van het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen, maar niets over de versterking en de nodige samenwerking met de organisaties op het terrein die gespecialiseerd zijn in alle vormen van geweld op vrouwen. Een debat over feminicide in het strafrecht, maar geen herziening van de procedures om de veiligheid van de slachtoffers te garanderen en de moorden te vermijden. Het hoofdstuk Asiel en Migratie zegt niets over geweld op vrouwen en hun erkenning in het kader van een vraag tot internationale bescherming, niets over aangepaste verhoorprocedures bij traumatische herinneringen, niets over aangepaste opvang om intimidatie en seksuele agressie te vermijden.

Tijdens de periode van lockdown is de omvang van de problematiek van geweld op vrouwen pas echt duidelijk geworden. Niet dat we dit aan de cijfers te danken hebben (daar zijn onze overheden niet de besten van de klas), wel aan de feiten. Zowel in de openbare ruimte als in de privéomgeving en op sociale media nam het geweld op vrouwen toe. De vrouwen die binnenshuis opgesloten zaten met hun agressor hadden het nog moeilijker om hulp te vinden of te ontsnappen. En nog meer dan anders waren politie en justitie vaak niet in staat om te doen wat ze moeten doen: slachtoffers beschermen en daders vervolgen. Voor vrouwen in armoede, vrouwen met een handicap en vrouwen met een precair verblijfsstatuut was de situatie extra ingewikkeld.

Op niveau van de gemeenschappen en de regio’s werden er snel enkele maatregelen genomen zoals nieuwe opvangplaatsen voor vrouwen en kinderen die het slachtoffer waren van echtelijk geweld en versterking en promotie van de hulplijnen. Het ging om dringende en tijdelijke ingrepen die geen afdoend en permanent antwoord boden.

De lockdown en de perspectieven die zich aankondigen sterken ons in de overtuiging dat er dringend een beleid nodig is gericht op primaire preventie. Dat er op een structurele en duurzame manier geïnvesteerd moet worden in gespecialiseerde diensten die slachtoffers begeleiden en daders opvolgen. Dat wetten, diensten en instellingen aangepast moeten zijn aan de realiteit van het geweld dat vrouwen aangedaan wordt. Hun slachtofferschap moet erkend worden en het perspectief op herstel moet duidelijk zichtbaar zijn. Daarbij mogen ze niet opnieuw blootgesteld worden aan geweld als gevolg van een tussenkomst of een verkeerde beslissing.

Niet dat er helemaal geen vooruitgang geboekt werd: voor de eerste keer is een IMC (Interministeriële Conferentie) Vrouwenrechten gestart met de verbetering van de strijd tegen geweld op vrouwen. Sedert de zomer van dit jaar zijn alle magistraten verplicht om een vorming te volgen in deze materie. De Zorgcentra na Seksueel Geweld worden verder uitgerold in meerdere grote steden. Al deze initiatieven gaan de goede richting uit, maar ze bieden geen primaire preventie. Het volstaat niet om de reeds aangerichte schade te beperken of te herstellen. De aanbevelingen vanuit de Raad van Europa tonen duidelijk de te volgen weg. De politiek moet die weg inslaan en de nodige middelen ter beschikking stellen.

In deze coronatijden voorzien we de mogelijkheid van lokale acties, parallel met de manifestatie in Brussel. Neem daartoe contact met Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Het evenement op Facebook

Info en lijst van de organisaties die deze oproep ondertekenen: www.mirabalbelgium.wordpress.com 

Nederlandstalig contact: Magda De Meyer, voorzitter Vrouwenraad, Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Franstalig contact: Céline Caudron (Vie Féminine),  Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

[1] Het Platform Mirabal brengt vrouwenverenigingen, gespecialiseerde dienstverlening, tientallen middenveldorganisaties samen. Sinds 2017 organiseert het platform ieder jaar op 25 november een nationale manifestatie ter gelegenheid van de Internationale dag tegen geweld op vrouwen.

Omwille van de coronamaatregelen verloopt de dag volledig digitaal via de gloednieuwe website www.furia-event.be/.

Schrijf je hier in om deel te nemen aan het online programma.

Na je inschrijving ontvang je een bevestiging met het wachtwoord dat je nodig hebt om deel te nemen aan de activiteiten. 

Het volledige programma kan je hier bekijken of op het Facebookevent.

Heel graag tot dan!

Zorgen voor morgen?!

De Nationale Vrouwendag, op 11/11/2020 te gast in Gent, is sinds 1972 de vaste afspraak voor al wie uitkijkt naar uitwisseling, inspiratie en ontmoeting rond gelijkheid v/x/m en meerstemmig feminisme.

Het belang van zorgarbeid (‘reproductieve arbeid’) stond vorig jaar al hoog op de agenda van de jaarlijkse Vrouwendag. Dit jaar maakt de coronacrisis extra zichtbaar hoe cruciaal en waardevol dat werk is. Meer aandacht daarvoor mag geen zorg van morgen zijn. We moeten NU werk maken van de zorg van morgen. NU beginnen zorgen voor morgen.

Omwille van corona verloopt de dag volledig digitaal via de gloednieuwe website www.furia-event.be/.

Schrijf je hier in om deel te nemen aan het online programma.

Na je inschrijving ontvang je een bevestiging met het wachtwoord dat je nodig hebt om deel te nemen aan de activiteiten. 

Alle info rond de Vrouwendag van 2020 wordt hier verzameld.

Ook te vinden als Facebookevent. Zet je op 'Geïnteresseerd' en blijf op de hoogte van de activiteiten en inschrijvingen.

Drie weken lang hebben renners zich de ziel uit het lijf getrapt tijdens de Ronde van Frankrijk voor mannen. En voor wie van wielrennen houdt, leverde dat best wat memorabele momenten op. Maar wat onthoudt columnist Joren Vermeersch van die weken en de knappe manier waarop Tadej Pogacar de eindoverwinning claimde? Dat Pogacar weliswaar bloemen kreeg, maar verstoken bleef van een dubbele kus van ‘een koppel bloedmooie hostesses in strakke jurken’ (DS 21 september). Eens te meer wenkt de ondergang van het avondland: een oeroude wielertraditie (kusjes krijgen, we leren elke dag wat bij) gaat op de schop door de schuld van verkrampte feministen die geen schoonheid kunnen verdragen (sous-entendu: ze zullen zelf wel lelijk zijn).

Joren Vermeersch is niet alleen ongelukkig dat de Tourwinnaar (en hijzelf?) dat kusmoment voortaan moet missen, ook het alternatief stemt hem treurig: bloemen en applaus door een host en een hostess. Nu kan je over die nieuwe formule wel wat bomen opzetten, maar feit is dat wie zich graag aan vrouwelijk schoon laaft nog steeds één ‘bloedmooie hostess’ overhoudt. Andere kijkers kunnen zich verlustigen aan jong mannelijk schoon. Of we daarmee tot de kern van de Tour doordringen blijft de vraag, maar er lijkt toch sprake van een win/win: meer genietende kijkers en ook de hosts die zich eens van hun beste kant kunnen tonen. Wat geen dagelijkse kost is, want topprestaties van vrouwelijke sporters worden niet snel beloond met een kus door een koppel knappe jongemannen. Waarom is dat eigenlijk … ah maar ja, natuurlijk, er is geen Tour de France voor vrouwen.

Zowel host als hostess alsnog een kus laten uitdelen, dat zou Joren Vermeersch vermoedelijk problematisch vinden. Wat meteen verduidelijkt waaraan de feministen (v/m/x) van Les Effronté.es zich stoorden. Ze hebben geen probleem met jonge ‘bloedmooie’ vrouwen. Ze hebben er een probleem mee dat het hele ritueeltje in het leven is geroepen om mannen als Joren Vermeersch even naar dromenland te voeren. Hij zegt het zelf: het is ‘kuis’ geworden nu. Zou het? Spatte de erotiek voorheen werkelijk van het tafereel? In wiens fantasie dan? Er was natuurlijk die hand van Peter Sagan, maar we vermoeden dat Joren Vermeersch niet meteen pleit voor meer van dat.

Wat we wél met plezier lazen, is dat Joren Vermeersch graag had dat de vrouwen in kwestie waren gehoord over hun gewijzigde taakomschrijving. We kunnen ons voorstellen dat er best wat interessants uit zo’n bevraging komt, mogelijk ook bedenkingen bij leeftijdsgrenzen en definities van bloedmooi, maar zullen de lezer daar niet mee vermoeien. Zou de inspraak ook gelden voor wielrensters die dromen van hun Tour de France, vragen we ons wel nog af? In elk geval: het principe van inspraak en niet over de hoofden heen beslissen is bijzonder loffelijk en Furia wil het veel meer in praktijk gebracht zien. Bijvoorbeeld wanneer weer eens gespeeld wordt met het idee van een hoofddoekenverbod. Of wanneer een aanpassing van de wetgeving rond abortus op de agenda staat.

“Waar schoonheid problematisch wordt, dooft het licht”, eindigt het stuk. Het valt allemaal wel mee, beste Joren Vermeersch. Een kopje kamillethee, tijdig naar bed, we zullen een nachtlampje aanlaten.

Els Flour

Furia

Een verkorte versie verscheen op 24 september 2020 in De Standaard

Al wat we delen

Middenveldorganisaties willen verbinden voorbij het hokjesdenken

Vandaag lanceert BOEH! (Baas Over Eigen Hoofd) in samenwerking met Uit de Marge, Kif Kif, Victoria Delux, Netwerk tegen Armoede, Karamah EU en Furia een – film en affiche - campagne onder de naam ‘Al wat we delen’. Daarmee willen de organisaties de focus leggen op de vele gelijkenissen die ons verbinden en een tegenwicht bieden aan het dominante discours dat mensen verdeelt, nog meer tijdens de Coronacrisis. Scum Studios (www.scumstudios.org) zorgde voor de opnames en montage van het filmpje. Steven Verreyt verzorgde de affiches.

In een steeds diverser wordende samenleving, trachten mensen anderen in hokjes in te delen om de wereld behapbaar te maken. Zelfs ondanks de steeds verder gedreven individualisering blijft het hokjesdenken overeind. Spijtig genoeg gaat dit in Vlaanderen vaak gepaard met kwalijke stereotyperingen: vrouwen zijn niet ambitieus, mensen van kleur zijn crimineel en sociaal kwetsbaren zijn verantwoordelijk voor hun precaire situatie. In werkelijkheid treden mensen elke dag weer uit hun hokjes en delen ze veel meer dan wat we op eerste blik zouden kunnen vermoeden. Bovendien spelen ook structurele mechanismen onze samenleving parten: ons onderwijssysteem blijkt de ongelijkheid te versterken, op de arbeidsmarkt worden zij die afwijken van ‘de norm’ nog steeds benadeeld en is het redden van onze economie belangrijker gebleken dan het redden van mensenlevens. Ook de komst van de Coronacrisis zorgde ervoor dat het hokjesdenken opgang maakte: hele gemeenschappen worden verantwoordelijk gesteld voor de opkomst van het virus, verliezen hun recht op de openbare ruimte, en de kloof tussen de have’s en de have not’s wordt steeds groter.

Enkele middenveldorganisaties namen hierbij de proef op de som. In het filmpje – onder coördinatie van BOEH!- is te zien hoe een diverse groep mensen letterlijk verdeeld wordt in verschillende hokjes. Deze opdeling symboliseert het hokjesdenken in onze samenleving geïnspireerd op de video ‘All that we share’ van de Deense televisiezender TV2 Danmark. Toch is er een opvallend verschil. Waar de originele video enkel persoonlijke en ludieke vragen stelt, heeft de Vlaamse versie ook een maatschappijkritische boodschap. Op verschillende momenten is te zien hoe specifieke groepen – soms over grenzen heen - het hardst geraakt worden door bepaalde vormen van discriminatie en uitsluiting. De organisaties, die zich allen inzetten voor meer sociale rechtvaardigheid, kozen hiervoor in de hoop om meer bewustzijn te creëren over de geleefde ervaringen van gemarginaliseerde groepen en om wederzijdse solidariteit aan te wakkeren.

Alle deelnemers zijn het alvast eens over één ding: iedereen heeft recht op een menswaardig bestaan.

'Al wat we delen' is hier te bekijken, liken en delen.

Contacten

Samira Azabar (BOEH!)/Sarah El Massaoudi (BOEH!)

Belangrijke noot: de opnames vonden plaats voor de uitbraak van COVID-19.