Furia is een feministische denktank, actiegroep en sociaal-cultureel werkorganisatie die vanuit een intersectioneel perspectief ijvert voor een solidaire en meer gelijke samenleving. Furia laat haar stem horen in het maatschappelijk debat en helpt met grote en kleinere activiteiten het feministische vuur brandend houden. Furia koppelt kritische reflectie aan concrete actie: denken én doen.

Furia zoekt een vormingswerker. Samen met 6 andere collega’s en de Furia-leden realiseer jij onze plannen.

Wij werven aan op basis van competenties en talenten, ongeacht origine, gender, leeftijd, genderidentiteit, seksuele oriëntatie of arbeidshandicap. Furia wil graag dat het personeel een afspiegeling is van onze maatschappij.

Functieomschrijving

• Je begeleidt workshops, vormingen, spelen en gespreksavonden voor groepen op verschillende plaatsen
• Je werkt samen met collega’s groepsmethodieken uit
• Je staat in voor de organisatie en opvolging van deze sessies
• Je legt contacten met de deelnemers en gastorganisaties
• Je neemt deel aan teamvergaderingen en neemt af en toe verslag van de vergaderingen

Jouw profiel

• Je bent beschikbaar vanaf 1 september
• Je beschikt over een bachelordiploma in een sociale en/of communicatierichting of deed gelijkwaardige ervaring op.
• Je bent sterk in het begeleiden van groepen met een diverse achtergrond
• Je gaat creatief aan de slag met werkvormen en manieren om de impact van stereotypering tot bij een breed publiek te brengen. 
• Participatief en ervaringsgericht werken zit je in de vingers en je beheerst sociaal-culturele methodieken.
• Je communiceert vlot en kan informatie helder samenvatten en logisch structureren.
• Je werkt goed en graag zelfstandig 
• Je bent nauwgezet en stipt
• Avond- of weekendwerk vind je geen probleem
• Je hebt interesse in en kennis van gender en feminisme en je herkent je in het intersectionele feminisme dat Furia uitdraagt en wil je daar ook verder in verdiepen.
• Je kan oplossingsgericht denken en werken
• Je bent vertrouwd met het Office-pakket en leert makkelijk werken met nieuwe software.

Wij bieden…

• Contract van bepaalde duur (september-december 2024) in een 4/5 regime (eventuele verlenging mogelijk) - freelance opdracht is bespreekbaar
• Salaris/loonschaal volgens PC 329.01 barema B1C
• Vergoeding voor woon- werkverkeer
• Terugbetaling van GSM-abonnement
• Regeling rond thuiswerk en overuren
• Je krijgt de nodige ondersteuning en introductie van de collega’s
• Een warme, mensgerichte organisatie

Selectieprocedure

Stuur je motivatiebrief en curriculum voor 15 juli 2024  naar Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.. Weerhouden kandidaten krijgen ten laatste op 19 juli bericht over de verdere procedure.

Heb je een arbeidshandicap? Laat het ons dan weten. We zullen samen met jou bekijken welke redelijke aanpassingen jou in staat stellen om op voet van gelijkheid deel te nemen aan de selecties en passen onze procedure indien nodig aan.

Vragen?

Neem contact op met Edith Degraeve via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. of 0479/94 06 50.

Furia uit haar grote bezorgdheid over de verkiezingsuitslag.
We zijn in het bijzonder solidair met vrouwen van kleur, vrouwen in armoede, vrouwen die een hoofddoek dragen, LGBTQI+ personen en met iedereen die (nog meer) uitgesloten dreigt te worden door een verdere normalisering en uitvoering van (extreem)rechts en neoliberaal beleid.
Sociale en gelijke rechten zijn verworven door strijd. We moeten deze strijd voortzetten want deze rechten staan onder druk en zijn er niet voor alle vrouwen. Als feministische organisatie beloven we om samen een vuist te maken voor gelijkheid en rechtvaardigheid. Hoop, strijd en actie gaan hand in hand.
Heb je nood aan solidaire en feministische beleidsaanbevelingen? Je vindt ze in ons memorandum.

Rita Afonso, genderadviseur en oprichtster van UsWOMEN, schreef voor Furia onderstaande opinie over misogynoir en het gebrek aan vrouwen in de Belgische politiek. Meer van Rita Afonso en over misogynoir in aflevering 1 van onze podcastreeks Stereotypisch.

"België heeft in 1994 quota ingevoerd om gendergelijkheid in de politiek te waarborgen. Sinds 2002 mag het verschil tussen de geslachten op de kieslijsten niet meer dan één zijn. Toch blijkt dat het Vlaams Parlement geen vrouwen telt onder de 124 parlementsleden. In het Federaal Parlement, met 210 leden, zijn er evenmin vrouwen vertegenwoordigd. Slechts één vrouw heeft een zetel in het Waals parlement dat 75 leden telt. Als het doel van genderquota is om de aanwezigheid van vrouwen in de politiek te bevorderen, waarom blijven vrouwen dan systematisch uitgesloten?

‘Maar deze cijfers kloppen toch niet’, hoor ik velen al gretig denken. De uitdaging tot nu toe, was om bij het zien van het woord ‘vrouwen’ eerst aan zwarte vrouwen te denken. Of zijn zwarte vrouwen niet ‘vrouw’ genoeg om deel uit te maken van de seksequota? “Wat maakt een vrouw ‘vrouw’?” is een vraag die gesteld moet worden binnen het feministisch landschap en daarbuiten want voor zwarte vrouwen kloppen deze cijfers pijnlijk genoeg wel!

Heb je jezelf erop betrapt om bij het woord ‘vrouwen’ niet aan zwarte vrouwen te denken? Als het antwoord ja is, dan lijd je onbewust aan een ‘misogynoir’ denkpatroon. Misogynoir is een unieke vorm van anti-zwart racisme én seksisme waarvan zwarte vrouwen het doelwit zijn. Het prototypisch denken over gendergelijkheid, waarbij “vrouw” al te vaak wordt gelijkgeschakeld met “witte vrouw”, zorgt ervoor dat zwarte vrouwen zelden worden erkend als onderdeel van de bredere groep ‘vrouwen’ of als een groep die zich onderscheidt van zwarte mannen. Deze unieke problematiek noemen we de intersectionele onzichtbaarheid van zwarte vrouwen.

Waarom zijn zwarte vrouwen amper gerepresenteerd als academische onderzoekers aan universiteiten, als artsen in de gezondheidszorg en al helemaal niet in de politiek? We kunnen dus niet spreken over een effectieve vertegenwoordiging van vrouwen, net omdat die vertegenwoordiging steunt op de structurele uitsluiting van zwarte vrouwen.

Gendergelijkheid werkt voornamelijk voor witte vrouwen en doet heel weinig voor zwarte vrouwen. Genderrechtvaardigheid daarentegen betekent in de eerste plaats in eigen boezem durven kijken! Witte feministen moeten eerst en vooral erkennen hoe de focus op gendergelijkheid zonder meer de ongelijkheid onder vrouwen in stand houdt en zo bijdraagt aan de onderdrukking van zwarte vrouwen.

Het uitsluiten van zwarte vrouwen is bovendien schadelijk voor alle vrouwen, omdat de schrijnende ondervertegenwoordiging en structurele uitsluiting van zwarte vrouwen de hele ketting verzwakt. Tenslotte is een ketting maar zo sterk als de zwakste schakel. Een feminisme dat blind blijft voor de specifieke onderdrukking van zwarte vrouwen, ondermijnt dan ook de effectiviteit van de hele feministische beweging.

Feminisme zal pas intersectioneel zijn als misogynoir erkend en aangepakt wordt. En dat vraagt andere ingrepen dan seksequota. Hoe lang nog voor iedereen ziet dat er geen vrouwen in de politiek zijn zolang zwarte vrouwen nauwelijks vertegenwoordigd zijn."

Rita Afonso, genderadviseur en oprichtster van UsWOMEN

Een mooie kaft en een wervende titel, eindelijk een hedendaagse – en Vlaamse - versie van “Our Bodies Ourselves” (OBOS), in 1970 uitgebracht in een geniete versie van 193 bladzijden. OBOS is geschreven door het Boston Women’s Health Book Collective, een non-profit organisatie die nog steeds bestaat. In zijn adviesraad van 1969 zat ondermeer Gloria Steinem, de “aanvoerster” van Ms Magazine, hét feministisch tijdschrift van de USA. Het OBOS mag fier zijn, het heeft al 9 herwerkte edities van het boek uitgebracht, de laatste dateert van oktober 2011 en beslaat … 944 bladzijden. En Sofie Peeters heeft met haar boek het probleem over het vrouwenlijf de “vrouwenziekten” erg goed op de kaart gezet, op een eigentijdse en elegante manier en met een soepele taal. 

Sofie Peeters is de sympathieke journaliste en actrice van de docu “Femme de la Rue » uit 2012, die leidde tot de seksismewet van Joëlle Milquet. Zij interviewde 7 bekende Vlaamse vrouwen over een gezondheidsprobleem dat vooral vrouwen treft, en ook hen. Evy Gruyaert vertelt over haar migraine, Lieve Blancquaert over menopauze, Cathérine Ongenae over hartaandoening, Uwe Porters over endometriose,  Evangeline Agape over depressie, Ahlaam Teghadouini over ADHD, en Elisabeth Lucie Baeten over onverklaarde klachten. Sofie Peeters schrijft in de inleiding van het boek dat ze zelf 10 jaar lang geworsteld met onverklaarbare angstaanvallen. 
Elk interview vormt een hoofdstuk en krijgt een mooie quote vooraf . Na het interview (met knappe foto’s)  volgt een eerder technische uitleg over de stand van de kennis van de ziekte, vaak door vrouwelijke experten. Het hoofdstuk sluit af  met citaten uit brieven en mails van tal van anonieme vrouwelijke lotgenoten. 

Het doel van het boek is duidelijk maken dat de kennis van het vrouwelijk lichaam een achterstand heeft opgelopen doordat het mannenlichaam eeuwenlang gold als enige norm en als enig studie- en testgebied voor medische en farmaceutische studies . Dat heeft geleid tot een medische genderdatakloof die Sofie doorheen de interviews beschrijft, in de verf zet en aanklaagt. 
Het boek leest vlot, de interviews zijn openhartig en beklijvend. 

Mijn hart krimpt mee van compassie als ik al die verhalen en het soms immense persoonlijke lijden van deze vrouwen lees. Het is bij momenten erg verdrietig. 
Gelukkig troffen de bekende vrouwen vroeg of laat een zorgverlener die ze kon helpen. Veel hangt toch af van je persoonlijke situatie: pech en geluk komen ongelijk verdeeld op je pad, zo lijkt het. Het blijft voor alle vrouwen een eenzaam verhaal: de vrouwen zijn alleen op zoek naar een diagnose en een therapie, in België geen Women’s Health Book Collective zoals in Boston. Sofie Peeters’ boek toont duidelijk dat de verantwoordelijkheid voor de ziekte te weinig bij de maatschappij wordt gelegd, het blijft teveel een individuele kwestie van de individuele patiënte, de hulpverlening, van als individu geluk of pech hebben kortom.   

Als feministen zoeken wij naar politieke oplossingen, hoe krijgen we hier verbetering in? Een suggestie voor acties die meer zullen opbrengen en besparen dan ze kosten: meer studies, betere ondersteuning van vrouwelijke artsen en hulpverleensters, meer geld voor wetenschappelijk onderzoek door vrouwen over ziekten die vooral vrouwen treffen en een budget voor professionele begeleiding van patiëntengroepen. 

We roepen hierbij op tot inhaalmanoeuvres in de medische genderdatakloof, in de hulpverlening aan vrouwen in het algemeen en in het beleid van farmaceutische bedrijven over de “typische vrouwenziekten”.  De overheid – in het bijzonder de ziekteverzekeirng en het hele zorgapparaat (ziekenhuizen, poliklinieken, gezondheidscentra) – zou beter moeten afwegen hoeveel ze kan uitsparen op dure curatieve zorg door meer te investeren in gezondheidsvoorlichting en -opvoeding. Die preventieve zorg mag dan het komende decennium voorrang geven aan meisjes en vrouwen, veel ziekten blijken toch een verband te hebben met de vrouwelijke vruchtbaarheid, de vrouwelijke hormonen en hun medische regulering. 

 
Liliane Versluys, ere-advocate en lid van Furia, de Vlaamse feministische denktank. 

‘Dare to care’ staat op een grote banner aan een campus van de UGent. ‘Durf denken’ staat naast elk UGent-logo. Deze slogans lijken echter meer op publiekscampagnes dan op werkelijke leidraden voor beleid.

De reactie van de rector op de bezetting van het Ufo gebouw van de Gentse universiteit door studenten, die een academische boycot van Israël eisen, illustreert opnieuw het gebrek aan zorgzaamheid dat deze studenten aankaarten. Adviezen van de eigen interne mensenrechtencommissie naast je neerleggen is niet zorgzaam. Niet transparant zijn over besluitvorming, is niet zorgzaam. De politie inzetten om kritische, actievoerende studenten die net mensenrechten verdedigen het zwijgen op te leggen is niet zorgzaam.

Zorg, noch denken, staan dus centraal in dit beleid van de UGent. En dat niet voor het eerst. In mei vorig jaar onthulde een intern rapport hoe wijdverbreid grensoverschrijdend gedrag is binnen de UGent en hoe de aanpak om dat tegen te gaan tekortschiet. In 2022 werden er besparingen doorgevoerd die vooral ten koste gingen van de minst geprivilegieerde groepen aan de UGent, zoals administratief, technisch en assisterend personeel. Het uitbesteden van schoonmaak en kinderopvang aan externe firma's verlaagde zowel de arbeidsvoorwaarden als de kwaliteit van de geleverde diensten. Al deze beslissingen en acties van de UGent plaatsen niet het belang van iedereen voorop, ze benadelen specifieke groepen mensen en reproduceren ongelijkheid.

Wat wel centraal staat, is het behoud van de norm en bestaande machtsverhoudingen volgens een neoliberale marktlogica. De bezetting van het Ufo door studenten legt deze hypocrisie tussen woord en daad bloot. De pro-Palestijnse studenten wijzen de universiteit op haar zorgende functie. Als opleidingsinstituut moet UGent mensen voorbereiden op de samenleving, niet alleen voor de arbeidsmarkt, maar ook als verantwoordelijke burgers. Het negeren van ethische principes en het reproduceren van ongelijkheden ondermijnt dit doel. Wat willen we dat studenten leren van de reactie van de rector op hun eis om een standpunt in te nemen tegen de voortdurende genocide?

Zelfzorg mag dan een modewoord zijn, echte zorg gaat over iets anders. Het gaat over het erkennen van onze onderlinge verbondenheid (bijvoorbeeld met instellingen in Palestina) en het besef dat uitsluiting en het negeren van mensenrechten ongelijkheid reproduceren. De illusie dat iedereen individueel verantwoordelijk is voor eigen succes, is onverenigbaar met het tolereren van situaties waarin sommige levens onmogelijk worden gemaakt. Zoals het bombarderen van ziekenhuizen, scholen en vluchtelingenkampen in Gaza, blijven samenwerken met academische instellingen die medeplichtig zijn aan misdaden tegen de mensheid, het wegkijken van verdrinkende vluchtelingen en het nalaten om klimaatverandering aan te pakken terwijl we de desastreuze gevolgen kennen. Wie wordt platgebombardeerd, heeft geen gelijke kansen, hoe hard ze ook hun best doen.

A university should care en dat brengen deze studenten in de praktijk. Op basis van ethische principes formuleerden ze twee eisen: academische boycot en bindende actie voor een duurzaam beleid. Enerzijds wijzen ze via deze eisen op de rol van de publieke instelling waaraan ze studeren. Ze willen studeren aan een universiteit die zorg draagt voor hen en anderen, inclusief de Palestijnen. Ze laten het daarbij niet bij woorden maar zetten hun principes ook om in collectieve actie. Al drie weken bezetten ze het Ufo-gebouw en leven er samen. De verbinding die onder de studenten heerst, gaat hand in hand met hun ambitie om zorg te dragen voor elkaar. Dit blijkt uit hun inspanningen om geen extra overlast voor het poetspersoneel te veroorzaken, het werken met een care person in elke meeting, proffen die netjes hun beurt moeten afwachten om het woord te nemen.

Hun principes, acties en solidariteit weerspiegelen de feministische eis van een zorgzame samenleving, waar zorg, zorgzame publieke diensten en solidariteit centraal staan, samen met gelijke kansen en zelfbeschikking voor iedereen. Want het moet anders. De toenemende ongelijkheid, de klimaatcrisis en de zorgcrisis die op ons afkomen, zullen véél verstorender zijn dan alle acties en protesten die (nog zullen) worden ondernomen.

UGent, er rest alleen nog maar durven: durven luisteren naar de ijzersterke argumenten van de studenten, durven de eerste stap te nemen, durven je ethische principes voorop te zetten, durven je eigen slogans in praktijk om te zetten.

Fauve Peirelinck, stafmedewerkster van Furia 

“Gezin: keuzevrijheid herstellen”, titelt Vlaams Belang in zijn verkiezingsprogramma bij het hoofdstuk gezin. Verrassend toch, aangezien de keuzevrijheid op vlak van gezinsvormen alsmaar groeit. Welke keuzevrijheid wil Vlaams Belang dan herstellen, en hoe ziet de partij dat herstel?

De aanhef van de passage over het gezin maakt duidelijk dat de keuzevrijheid niet over de gezinssamenstelling gaat: “Dikwijls wordt de afweging gemaakt tussen een carrière of één of meerdere kinderen. Dat laat zich ook voelen in de geboortecijfers. Op tien jaar is het aantal geboorten in Vlaanderen gedaald van 1,81 naar 1,53 kinderen per vrouw, veel te laag dus om de bevolking op peil te houden”. Vlaams Belang wil met zijn gezinsbeleid dus bovenal het geboortecijfer doen stijgen. In functie daarvan doet het een reeks voorstellen om werk en gezin beter te combineren. Die zijn best mainstream: meer kwaliteit in de kinderopvang, hogere lonen voor wie er werkt, aandacht voor zwangerschapsdiscriminatie, bedrijven stimuleren om gezinsvriendelijke maatregelen te nemen… Bovenaan dat lijstje staat “een deeltijds opvoedersinkomen voor een ouder die na afloop van het ouderschaps- of geboorteverlof kiest om deeltijds te werken en deeltijds voor de kinderen te zorgen”. Een voorstel dat meer discussie oproept, maar ook daar valt op dat Vlaams Belang het thuisblijvende ouderschap niet voltijds invult en (alvast in woorden) niet alleen aan de moeder toewijst.

Wat moeten we daarmee? Heeft het zin zo’n schijnbaar ‘normale’ voorstellen op hun merites te beoordelen en bijvoorbeeld de vraag te stellen of het gezinsbeleid van Vlaams Belang tot de gewenste bevolkingsgroei kan leiden (Tom Naegels in DS, 18/5)? Neen, zegt Furia, want dan gaan we voorbij aan de kern van de zaak: het racistische, seksistische, antidemocratische en autoritaire maatschappelijk project van Vlaams Belang. Ook de maatregelen ‘voor keuzevrijheid in het gezin’ passen daarin. De “ontvolking” waar Vlaams Belang zich ongerust over toont (een term die meteen het meer gecontesteerde “omvolking” oproept), is een witte ontvolking, en de beleidsvoorstellen moeten het witte, heterogezin versterken. De brochure met het verkiezingsprogramma maakt dat heel duidelijk door een achttal koppels af te beelden, die telkens bestaan uit een witte man en een witte vrouw. Het zijn die witte gezinnen die meer kinderen moeten krijgen. Het racistische gehalte van het hele gezinsbeleid blijkt ook uit de aankondiging dat het opvoedersloon en de andere maatregelen zullen bekostigd worden door te besparen “in de kosten van migratie”. Of dat de verdubbeling van de geboortepremie voor vrouwen die vóór hun dertigste een kind krijgen - een maatregel die opduikt in een aparte brochure over het gezin - alleen geldt voor wie minstens 8 jaar een EU-nationaliteit heeft.

Het verkiezingsprogramma van Vlaams Belang vertolkt niet alleen een zeer consequent racistisch project (Vlaanderen weer van ons!), maar neemt ook afstand van de diversiteit in gezinsvormen die realiteit is in onze samenleving. Bij Vlaams Belang bestaat een gezin uit een vader, een moeder en kind(eren). De brochure Cultuurstrijd (met op de voorpagina Maria en kind Jezus) bevestigt en versterkt dat beeld. Ze zet de aanval in op het “rariteitenkabinet” van de “gendergekte”, die de traditionele norm van man en vrouw kapotmaakt. Genderdiversiteit blijkt een ontaarde theorie, geen praktijk; intersectionaliteit blijkt geen valabel instrument om ongelijkheid, discriminatie en onderdrukking inzichtelijk te maken, maar wordt bestempeld als racisme. Structureel racisme bestaat niet, het is een waanidee, overgewaaid uit Amerika.

Het Vlaams Belang bepaalt wat ‘normaal’ is en wat democratisch, wat vrije meningsuiting behelst, wat gelijkheid inhoudt en wie ervoor in aanmerking komt, wie erbij hoort en wie tweederangsburger is, wat discriminatie en antidiscriminatie betekenen, en zelfs wat het ‘normale’ doel is van de feministische beweging: “een samenleving waarin beide geslachten gelijkwaardig zijn en elkaar evenwaardig aanvullen” (Cultuurstrijd, p. 17). Uit teksten en interviews blijkt telkens weer hoeveel mensen en ideeën zogezegd niet ‘van ons’ zijn - en dus geen plaats hebben in Vlaanderen. En hoeveel maatregelen Vlaams Belang in stelling brengt om de VRT, het onderwijs, de cultuursector en het middenveld te ontdoen van die on-Vlaamse invloeden.

In gesprek gaan met Vlaams Belang over geïsoleerde voorstellen zonder de context van het geheel mee te nemen, opent de deur alsmaar wijder voor de normalisering van zijn project. Als feministen gaan we daar niet in mee. Voor ons is de feministische strijd een strijd voor de gelijkheid van alle mensen, een intersectionele strijd die we voeren samen met al wie opkomt tegen seksisme, racisme, genderongelijkheid en sociale ongelijkheid. Met als doel een samenleving waarin gelijkheid en vrijheid van iedereen de norm is.

Els Flour en Ida Dequeecker

Furia

“Mama, Victor zegt dat meisjes liever babbelen dan lopen. Daarom kunnen ze minder snel en minder lang rennen dan jongens. ” “Papa, iets uitpraten, da’s voor mietjes.” 

Kwam jouw tiener met stereotypen naar huis? Waar komen die vandaan? Zijn er kinderen in de klas of groep die nadeel ondervinden van de uitgesproken stereotypen? Ligt jouw kind er wakker van? Van welke stereotiepe uitspraken hebben tieners wel of geen last? Waar ligt de grens? 

We komen vier dinsdagavonden samen om ervaringen uit te wisselen, te onderzoeken welke stereotypen vaker voorkomen op bepaalde plaatsen en waar jongeren mee struggelen. We zoeken welke acties zouden kunnen helpen om deze stereotypen (soms vooroordelen) te ontkrachten. Zo ondersteunen we tieners in hun eigen zoektocht 

We komen samen op dinsdagavonden 4,11,18 en 25 juni van 19.30u tot 21.30u in Buurthuis Centrum De Wijk, Willy Vandersteenplein 1, 2060 Antwerpen 

=> Doe je mee? Je kan je gratis inschrijven op dit formulier. 

Internationale Dag van het Gezin. Denkt u bij ‘gezin’ nog aan een vader, moeder en 2 kinderen? Natuurlijk niet. De realiteit is vandaag veel diverser: denk aan nieuw samengestelde gezinnen, alleenstaande ouders, regenbooggezinnen, LAT-relaties, pleeggezinnen, meerouderschap, intergenerationeel samenleven, samenhuizende vrienden… De wetgever daarentegen vertrekt wel nog van het traditionele kerngezin. Wie niet kiest voor zo’n klassieke regeling, botst op tal van barrières.

Waarom is ouderschapsverlof gekoppeld aan een moeder en een vader of mee-ouder en is het geen recht van het kind, ongeacht de ouders? “It takes a village to raise a child”, maar niet met de huidige regeling voor ouderschapsverlof. Waarom is de kring van mensen voor wie je zorg kan opnemen bij zware ziekte beperkter als je niet gehuwd bent maar wettelijk samenwoont, en nóg beperkter als je feitelijk samenwoont? En waarom moet er überhaupt sprake zijn van een familieband of relatie onder één dak om die zorg te kunnen opnemen? Waarom kan je geen tijdskrediet nemen om te zorgen voor bijvoorbeeld een zwaar zieke vriend of vriendin?

Waarom zouden we als samenleving angst hebben om iedereen gelijke rechten te geven om te kunnen zorgen voor wie hen dierbaar is? De zorgnoden blijken immers gigantisch en één van de grootste uitdagingen van de komende jaren. Net daarom is het des te jammerder dat de wetgever achterop loopt op de diversiteit aan gezins-, ouderschaps-, relatie- en samenleefvormen vandaag. Dat leidt tot tal van obstakels. Quick wins zijn er alvast te halen door de bestaande zorgstelsels open te trekken voor niet-samenwonenden en niet-verwanten in een duurzame relatie.

De prijs van de liefde is één van de grootste onrechtvaardigheden in de bestaande regelgeving. Wie een inkomen uit werk haalt, heeft de vrijheid om te kiezen om wel of niet samen te wonen. Wie afhankelijk is van een vervangingsinkomen daarentegen, zoals een inkomensvervangende uitkering bij handicap of een werkloosheidsuitkering, heeft die keuze niet. Als zij kiezen om samen te wonen, worden ze financieel afgestraft. Of het nu gaat om een romantische relatie dan wel familie of vrienden waarmee ze samenwonen. Op die manier worden mensen met een uitkering in een afhankelijkheidspositie geduwd.

Ook het familierecht is toe aan een grondige herziening. Er dienen zich zoveel kwesties aan die een nieuwe of aangepaste regelgeving vragen dat dit voer is voor experten. Zo is er nood aan een wettelijk kader voor draagvrouwschap, meerouderschap en sociaal ouderschap of zorgouderschap, het openstellen van de wettelijke samenwoning voor meer dan twee personen, de invoering van een recht op alimentatie of een andere vorm van financiële solidariteit na beëindiging van een (langdurige) samenleefrelatie, het uitdenken van een juridische basis voor duurzame niet-romantische relaties, erkenning van familiebanden gevormd in het buitenland, het genderneutraal maken van het afstammingsrecht…

Kortom, er ligt een heel programma op de planken om de wet- en regelgeving aan te passen aan de diversiteit aan gezinsvormen vandaag. Laat de Dag van het Gezin een aansporing zijn om hier werk van te maken. In een democratische samenleving gelden gelijke rechten voor iedereen. Ook wat betreft de vrije keuze van relaties en de zorg die daarmee komt kijken.

Sofie De Graeve, beleidsmedewerkster Furia vzw

Lees hier onze beleidsaanbevelingen over zorg, relatie- en samenleefvormen