“Gezin: keuzevrijheid herstellen”, titelt Vlaams Belang in zijn verkiezingsprogramma bij het hoofdstuk gezin. Verrassend toch, aangezien de keuzevrijheid op vlak van gezinsvormen alsmaar groeit. Welke keuzevrijheid wil Vlaams Belang dan herstellen, en hoe ziet de partij dat herstel?
De aanhef van de passage over het gezin maakt duidelijk dat de keuzevrijheid niet over de gezinssamenstelling gaat: “Dikwijls wordt de afweging gemaakt tussen een carrière of één of meerdere kinderen. Dat laat zich ook voelen in de geboortecijfers. Op tien jaar is het aantal geboorten in Vlaanderen gedaald van 1,81 naar 1,53 kinderen per vrouw, veel te laag dus om de bevolking op peil te houden”. Vlaams Belang wil met zijn gezinsbeleid dus bovenal het geboortecijfer doen stijgen. In functie daarvan doet het een reeks voorstellen om werk en gezin beter te combineren. Die zijn best mainstream: meer kwaliteit in de kinderopvang, hogere lonen voor wie er werkt, aandacht voor zwangerschapsdiscriminatie, bedrijven stimuleren om gezinsvriendelijke maatregelen te nemen… Bovenaan dat lijstje staat “een deeltijds opvoedersinkomen voor een ouder die na afloop van het ouderschaps- of geboorteverlof kiest om deeltijds te werken en deeltijds voor de kinderen te zorgen”. Een voorstel dat meer discussie oproept, maar ook daar valt op dat Vlaams Belang het thuisblijvende ouderschap niet voltijds invult en (alvast in woorden) niet alleen aan de moeder toewijst.
Wat moeten we daarmee? Heeft het zin zo’n schijnbaar ‘normale’ voorstellen op hun merites te beoordelen en bijvoorbeeld de vraag te stellen of het gezinsbeleid van Vlaams Belang tot de gewenste bevolkingsgroei kan leiden (Tom Naegels in DS, 18/5)? Neen, zegt Furia, want dan gaan we voorbij aan de kern van de zaak: het racistische, seksistische, antidemocratische en autoritaire maatschappelijk project van Vlaams Belang. Ook de maatregelen ‘voor keuzevrijheid in het gezin’ passen daarin. De “ontvolking” waar Vlaams Belang zich ongerust over toont (een term die meteen het meer gecontesteerde “omvolking” oproept), is een witte ontvolking, en de beleidsvoorstellen moeten het witte, heterogezin versterken. De brochure met het verkiezingsprogramma maakt dat heel duidelijk door een achttal koppels af te beelden, die telkens bestaan uit een witte man en een witte vrouw. Het zijn die witte gezinnen die meer kinderen moeten krijgen. Het racistische gehalte van het hele gezinsbeleid blijkt ook uit de aankondiging dat het opvoedersloon en de andere maatregelen zullen bekostigd worden door te besparen “in de kosten van migratie”. Of dat de verdubbeling van de geboortepremie voor vrouwen die vóór hun dertigste een kind krijgen - een maatregel die opduikt in een aparte brochure over het gezin - alleen geldt voor wie minstens 8 jaar een EU-nationaliteit heeft.
Het verkiezingsprogramma van Vlaams Belang vertolkt niet alleen een zeer consequent racistisch project (Vlaanderen weer van ons!), maar neemt ook afstand van de diversiteit in gezinsvormen die realiteit is in onze samenleving. Bij Vlaams Belang bestaat een gezin uit een vader, een moeder en kind(eren). De brochure Cultuurstrijd (met op de voorpagina Maria en kind Jezus) bevestigt en versterkt dat beeld. Ze zet de aanval in op het “rariteitenkabinet” van de “gendergekte”, die de traditionele norm van man en vrouw kapotmaakt. Genderdiversiteit blijkt een ontaarde theorie, geen praktijk; intersectionaliteit blijkt geen valabel instrument om ongelijkheid, discriminatie en onderdrukking inzichtelijk te maken, maar wordt bestempeld als racisme. Structureel racisme bestaat niet, het is een waanidee, overgewaaid uit Amerika.
Het Vlaams Belang bepaalt wat ‘normaal’ is en wat democratisch, wat vrije meningsuiting behelst, wat gelijkheid inhoudt en wie ervoor in aanmerking komt, wie erbij hoort en wie tweederangsburger is, wat discriminatie en antidiscriminatie betekenen, en zelfs wat het ‘normale’ doel is van de feministische beweging: “een samenleving waarin beide geslachten gelijkwaardig zijn en elkaar evenwaardig aanvullen” (Cultuurstrijd, p. 17). Uit teksten en interviews blijkt telkens weer hoeveel mensen en ideeën zogezegd niet ‘van ons’ zijn - en dus geen plaats hebben in Vlaanderen. En hoeveel maatregelen Vlaams Belang in stelling brengt om de VRT, het onderwijs, de cultuursector en het middenveld te ontdoen van die on-Vlaamse invloeden.
In gesprek gaan met Vlaams Belang over geïsoleerde voorstellen zonder de context van het geheel mee te nemen, opent de deur alsmaar wijder voor de normalisering van zijn project. Als feministen gaan we daar niet in mee. Voor ons is de feministische strijd een strijd voor de gelijkheid van alle mensen, een intersectionele strijd die we voeren samen met al wie opkomt tegen seksisme, racisme, genderongelijkheid en sociale ongelijkheid. Met als doel een samenleving waarin gelijkheid en vrijheid van iedereen de norm is.
Els Flour en Ida Dequeecker
Furia
