Furia
Hoe onze regering een loopje neemt met gendergelijkheid
8 maart. De vrouwenbeweging laat wereldwijd van zich horen. Ook in België met een vrouwenstaking, verschillende marsen tegen seksisme en tal van lezingen en debatten. Nochtans hebben onze regeringen de mond vol van “westerse” waarden als gelijkheid v/m. Ze verwijzen naar wetgeving, een ombudsdienst of instituut waar klacht kan worden ingediend bij discriminatie… En in het regeerakkoord engageerde de federale regering zich zelfs expliciet om de verplichting na te komen om beleid te toetsen op mogelijke effecten op vrouwen en mannen. Maar in de praktijk blijken dit papieren tijgers zonder tanden.
Neem nu het sociaal-economisch beleid en de ‘wet-Peeters’. Niet voor niets sloot de feministische en vrouwenbeweging zich aan bij het brede verzet tegen deze wet die niets meer dan een achteruitgang van sociale rechten betekent. De analyse van de genderimpact van de regelgeving in die ‘wet-Peeters’ beperkt zich doorgaans tot de vaststelling dat de maatregel “betrekking heeft op alle werknemers” - wat een correcte vaststelling is - en er dus “geen sprake is van een specifieke genderimpact” - wat een compleet foute gevolgtrekking is. Want hoe kunnen de berekening van de arbeidstijd op jaarbasis in functie van conjunctuur, een quotum vrijwillige overuren en een loopbaanspaarrekening genderneutraal zijn als vrouwen vandaag oververtegenwoordigd zijn in precaire arbeid en bij uitstek diegenen zijn die een stap terugzetten om voor hun naasten te zorgen?
Structurele ongelijkheid
Het is ondenkbaar dat de sociaal-economische hervormingsmaatregelen van de federale regering geen significante gevolgen zouden hebben voor de sowieso al structureel nadelige positie van vrouwen op de arbeidsmarkt. 45% van de vrouwen werkt deeltijds, en lang niet altijd vrijwillig. Dat heeft gevolgen voor hun lonen en hun pensioen, wat weerspiegeld wordt in een loonkloof van 20% en een nog grotere pensioenkloof van 23%. En achter die gemiddelden zit een nog grotere ongelijkheid tussen werknemers in het algemeen en ook tussen vrouwen onderling. Betaalbare kinderopvang ontbreekt voor 1 op 5 alleenstaande moeders, 2 op 3 kortgeschoolde jobs worden door vrouwen ingevuld, slechts 1 op 4 vrouwen met niet-EU-nationaliteit heeft een baan tegenover 6 op 10 Belgische vrouwen…
En ook elders schiet het sociaal-economische hervormingsbeleid tekort. Kijk naar de pensioenhervorming: uiteraard maakt het optrekken van de leeftijds- en loopbaanvereisten het voor vrouwen met onderbroken loopbanen nog moeilijker om hieraan te beantwoorden. Anderzijds wordt het voor vrouwen bijzonder nadelige mechanisme van omzetting van deeltijdse loopbanen in voltijdse jaren níet hervormd. Van twee maten en gewichten gesproken! Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat ongeveer 6 op 10 vrouwen moet rondkomen met een pensioen van minder dan 1000 euro.
Ook de hervormingen in de werkloosheid zijn problematisch. Kwetsbare vrouwen én kinderen worden in de armoede geduwd als de regering haar voornemen uitvoert om de aanvullende uitkering bij onvrijwillig deeltijds werk vanaf 2018 te halveren. Het gaat hier voor ruim drie kwart om veelal kortgeschoolde vrouwen. Ze werken vooral in sectoren zoals schoonmaak en distributie, waar vaak alleen deeltijdse jobs aangeboden worden omdat werkgevers flexibiliteit eisen. Het zijn niet de werkneemsters die hiervoor vragende partij zijn, en toch zullen zij afgestraft worden.
De regering veegt haar voeten aan haar eigen wetten
Furia stelt vast dat een ernstige genderimpactanalyse van de regeringsmaatregelen structurele ongelijkheden aan het licht brengt. Furia stelt eveneens vast dat de regering die negeert omdat ze ervan uitgaat dat ze individuele werkneemsters en werknemers gelijke mogelijkheden biedt om “de eigen verantwoordelijkheid te nemen en geboden kansen te grijpen, ongeacht de ongelijke maatschappelijke uitgangsposities. Zolang dat het geval is, blijft een Vrouwendag ook in België broodnodig.
Dit opiniestuk werd gepubliceerd in De Standaard op 8 maart 2017
Een eigenzinnig overzicht van activiteiten in het kader van de Internationale Vrouwendag op 8 maart
Furia legt het accent op actie en neemt deel aan de Wereldvrouwenmars op 4 maart. Op 8 maart staakt Furia samen met #womensstrikebelgium en stapt mee op met de Mars Tegen Seksisme in Gent.
Hierbij een greep uit de talloze andere feministische initiatieven om deze actiedag in te vullen:
5/3 Vlaams-Brabantse Vrouwendag, Leuven
6/3 - 10/3 VUB Gender week, Brussel
6/3 - 9/3 Feminist Forum Week (GUE/NGL, Europees Parlement), Brussel
6/3 - 7/4 De Vrouwenlente - Citizenne, Brussel
6/3 opening tentoonstelling M/V/X – gender bespreekbaar maken, Genk
7/3 Internationale Vrouwendag 2017 Genk
8/3 Internationale Belgische vrouwenstaking
8/3 International Women’s strike Genk
8/3 stand-up Veerle Malschaert, onder stadshal Gent
8/3 MO*talks @ deBuren: Het vrouwenlichaam als slagveld, Brussel
8/3 gespreksavond ‘The Privilege walk’, Gent
8/3 Internationale vrouwendag - lezing Assita Kanko, Merelbeke
8/3 Gender-Bender Salon: gender in de cultuursector (rekto:verso & Arenberg), Antwerpen
8/3 symposium Vrouwendag: A quiet revolution / Een zachte revolutie, MSK Gent
8/3 Studiedag Universiteit Antwerpen: M/V/X in jeugdliteratuur
8/3 Wikipedia: Just for the record: Art+Feminism2017, Brussels
9/3 feminismedebat, Geuzenhuis Gent
9/3 Genderbewust opvoeden: (hoe) doe ik dat?, Dendermonde
10/3 Studievoormiddag vrouwenpensioenen, Brussel
10/3 - 12/3 GRRL FEST (Charlie), Antwerpen
11/3 Internationale vrouwendag - Een appeltje voor de dorst, Brugge
11/3 Ladies@the pool – vrouwenzwemmen in het stedelijk zwembad, Genk
12/3 Marxisme en feminisme met Anja Meulenbelt – COMAC, campus ULB Brussel
17/3 Lezing: islamitisch feminisme door Khadija Aznag, Gent
Internationale Belgische vrouwenstaking op 8 maart
Op woensdag 8 maart, internationale vrouwendag, gaan in meer dan dertig landen vrouwen én mannen fysiek of virtueel in staking onder de noemer "International Women's Strike". Meer info over de actie: https://www.facebook.com/events/644185865706013/
De emancipatorische kracht van collectieve arbeidsduurverkorting
In zijn essay stelt Bart Eeckhout dat het vooral vrouwen zullen zijn die gehoor geven aan de roep om anders te gaan leven en minder te werken. Daarbij gaat hij voorbij aan wat collectieve arbeidsduurverkorting precies betekent. Net omdat het collectief is, geldt het voor iedereen. Niet alleen vrouwen, maar ook mannen zullen dus – willens nillens – meer tijd 'aan de haard' doorbrengen.
Combinatieproblematiek is geen luxeprobleem
De combinatieproblematiek is dan ook helemaal niet post-materieel. Het is geen luxeprobleem van hoger opgeleide middenklassers van wie de materiële wensen vervuld zijn en die 'zoeken naar iets meer'. Juist die werkende hogere middenklasse kan het zich doorgaans veroorloven om het combinatieprobleem 'op te lossen' met dienstencheques, duurdere kinderopvang, een betaalde oppas of zelfs een au pair. De vraag is: wie poetst het huis van de poetsvrouw? En wie zorgt voor haar kinderen?
Individuele arbeidstijdverkorting
Vanaf het einde van de jaren 70 van de vorige eeuw werd individuele arbeidstijdverkorting met loopbaanonderbreking en deeltijds werk ingevoerd. Vooral vrouwen maken daar gebruik van. Dat was de keuze van de werkgeversorganisaties en de overheid, die anderhalf inkomen per gezin als model vooropstelde – niet van de vrouwenbeweging en de vakbonden.
Vrouwen betalen de prijs
Vandaag is heel duidelijk dat die herverdeling op individuele basis een nefaste strategie is. Deeltijds werk ligt in de lijn van het 'moeder aan de haard'-ideaal: het blijft de zorg voor huishouden en kinderen afwentelen op vrouwen. En het kleinere inkomen en de dito sociale rechten brengen vrouwen in de problemen na echtscheiding of bij pensioen. Bovendien blijkt uit tijdsbestedingsonderzoek dat de subjectieve tijdsdruk het hoogste is bij deeltijds werkende vrouwen met kinderen en een voltijds werkende partner.
Deeltijds werk: niet zomaar een keuze
En dan hebben we het nog niet gehad over de groep die wel deeltijds werkt, maar daar helemaal niet zelf voor gekozen heeft. Denk aan sectoren zoals schoonmaak, warenhuizen, zorg… Het zijn ook veel vaker vrouwen dan mannen die hier de prijs voor betalen. Hoog tijd dus om het over een andere boeg te gooien en te kiezen voor een andere, eerder collectieve organisatie van betaald en onbetaald werk.
Korter werken voor iedereen
Ook dat is trouwens niet nieuw. Het Vrouwen Overleg Komitee, vandaag Furia, pleitte al op de Vrouwendag van 1977 voor 'korter werken per dag voor iedereen'. En de feministische beweging stond toen niet alleen. Net zoals vandaag zagen de vakbonden daar toen ook brood in als oplossing voor de werkloosheid.
Geen utopie
Utopisch? Elke sociale verworvenheid was ooit een utopie. Bovendien is de utopie in dit geval helemaal niet zo veraf. De positieve effecten van experimenten in Zweden, zowel in de profit als non-profit, van de eindeloopbaanregeling in onze eigen non-profit (die nu weliswaar afgebouwd wordt) en van de 35-uren-week in Frankrijk verdienen het om verder bekeken te worden. Het alternatief van collectieve arbeidsduurverkorting moet onderzocht worden in plaats van het onder het mom van 'niet haalbaar' meteen van tafel te schuiven.
Collectieve arbeidsduurverkorting als emancipatorisch instrument
Collectieve arbeidsduurverkorting heeft een krachtig emancipatorisch potentieel, net omdat het komaf maakt met de individuele arbeidstijdverkorting waar vooral vrouwen een prijs voor betalen. De norm voor een volwaardig inkomen en volledige sociale rechten verschuift op die manier. Daardoor zullen meer vrouwen financieel onafhankelijk zijn. Bovendien biedt het mannen meer zorgkansen en kan het helpen om de werkloosheid te verminderen.
Collectieve zorgvoorzieningen blijven nodig
Betekent dit dat feministen geen vragende partij meer zijn voor kinderopvang? Natuurlijk niet! Een kortere betaalde werkweek moet gepaard gaan met kwalitatieve en toegankelijke zorgvoorzieningen voor kinderen, ouderen en personen met een beperking. Door de koppeling van collectieve arbeidsduurverkorting aan de eis om meer tijd voor zorg vrij te maken voor vrouwen én mannen, knoopt de vrouwenbeweging net aan bij vroegere stellingnames. Waarom zou ze anders vragende partij zijn voor een uitgebreider en verplicht vaderschapsverlof, iets waar Furia op de Vrouwendag van 2009 trouwens al voor pleitte?
Een kritisch en solidair 2017
Furia wenst iedereen fijne feestdagen en een kritisch en solidair 2017. Het secretariaat is er even tussenuit, maar vliegt er terug in op 9 januari.
Terugblik op de Vrouwendag 11/11/2016: Feminisme Nu Voor morgen
De 45ste Nationale Vrouwendag, Feminisme Nu Voor morgen, vond plaats op 11 november in het Antwerpse Zuiderpershuis. Het was de eerste editie onder de vlag van Furia, zoals het Vrouwen Overleg Komitee (VOK) voortaan heet. Furia organiseerde de dag in samenwerking met een platform van vrouwenorganisaties, zelforganisaties van etnisch-culturele minderheden en vakbonden.
Ook met Furia blijft de Vrouwendag dé jaarlijkse afspraak voor debat, uitwisseling en ontmoeting over feminisme en gelijkheid v/m/x in Vlaanderen.
Een korte samenvatting van een boeiende dag:
Speelgoed wordt vaak opgedeeld in meisjes- of jongensspeelgoed. Wat vinden de kinderen zelf?
Furia voert mee actie tegen de beperking van de gelijkgestelde periodes
Furia voert vandaag samen met de vakbonden actie tegen de beperking van gelijkgestelde periodes tot 1 jaar. Net zoals voorgaande ingrepen in de pensioenen zal deze maatregel een grote impact hebben op vrouwen omwille van hun veelal onderbroken loopbanen. En dat terwijl de pensioenen van vrouwen gemiddeld al lager zijn.
De gelijkgestelde periodes, (periodes die tellen als gewerkte periodes) worden wat werkloosheid en brugpensioen betreft beperkt tot maximaal 1 jaar. Daarna wordt een fictief minimumloon de basis voor berekening. In de praktijk komt dat neer op minder pensioen. De maatregel heeft een grote impact op vrouwen. Ruim de helft van de loopbaan van arbeidsters en bijna een kwart van de loopbaan van bediendes bestaat uit gelijkgestelde periodes. Bij pensioen bedraagt het aandeel werkloosheid in de gelijkgestelde periodes bij vrouwen meer dan 40%. Deze ingreep zal de gemiddeld lagere pensioenen van vrouwen nog verder afkalven.
De beperking van gelijkgestelde periodes raakt in het bijzonder een aantal kwetsbare groepen waarin vrouwen oververtegenwoordigd zijn. Zo geldt de maatregel ook voor onvrijwillig deeltijds werk met behoud van rechten. Onvrijwillig deeltijds werk is courant in sectoren zoals schoonmaak en handel. Twee op drie onvrijwillig deeltijds werkenden zijn vrouwen. In totaal gaat het om 50.000 mensen. Ook de tewerkstelling in het PWA-statuut valt onder deze maatregel. En dat is voor 68% een vrouwenzaak. Vaak zijn daarin mensen aan de slag die moeilijk instromen op de reguliere arbeidsmarkt. Ze zijn al lang werkzoekende of komen uit een lange ziekteperiode en maken weinig kans op een andere job.
Internationale Dag tegen Geweld op Vrouwen: Pas de wetten toe en maak werk van dadertherapie
De laatste decennia werden grote stappen vooruit gezet op wetgevend vlak met betrekking tot geweld op vrouwen. De toepassing blijft evenwel vaak achterwege. Het huisverbod voor plegers van huiselijk geweld wordt nauwelijks toegepast. De veroordelingsgraad in verkrachtingszaken is uitermate laag. En werken met daders is tot op vandaag een blinde vlek in het beleid. Preventie moet bovendien veel meer zijn dan een kortlopende sensibiliseringscampagne. Op de Internationale Dag Tegen Geweld op Vrouwen vraagt Furia om hier ernstig werk van te maken.
Enkele cijfers over geweld op vrouwen
- 1 op 3 vrouwen in Europa was slachtoffer van fysiek en/of seksueel geweld. Dat geldt ook voor België (FRA, enquête 2014).
- Vrouwen zijn de voornaamste slachtoffers van langdurige, frequente en ernstige vormen van partnergeweld. 1 op 7 vrouwen maakte het afgelopen jaar partnergeweld mee (IGVM, 2010).
- In 2015 werden ca. 40.000 klachten voor huiselijk geweld ingediend. Slechts 34 plegers kregen een huisverbod opgelegd (dat in 1 op de 3 gevallen geschonden werd).
- In 2013 kwamen 162 mensen om het leven door partnergeweld.
- Er zijn gemiddeld 8 aangiftes van verkrachting per dag. Slechts 10% van de slachtoffers doet aangifte.
- Bij seksueel misbruik gaat het in 3 op de 4 gevallen om een bekende. Voor vrouwen is dat in de helft van de gevallen de (ex-)partner.
- 1 op 5 vrouwen heeft voor de leeftijd van 18 jaar seksueel grensoverschrijdend gedrag meegemaakt (Sexpert, 2013).
Huisverbod nauwelijks toegepast
Bijna 15 jaar geleden stelde Furia (toen nog Vrouwen Overleg Komitee) op de Vrouwendag van Leuven 2002 voor om de logica bij partnergeweld om te draaien: niet het slachtoffer moet op de vlucht, het is de dader die uit huis geplaatst moet. In 2012 werd de uithuisplaatsing van daders eindelijk ook in België wettelijk mogelijk. Vandaag blijkt dat het huisverbod nauwelijks wordt toegepast. 40.000 klachten voor huiselijk geweld leidden vorig jaar maar tot 34 huisverboden. Nochtans is uithuisplaatsing een effectief crisisinstrument dat het slachtoffer centraal stelt. Belangrijk is dat de uithuisplaatsing niet zonder meer gebeurt, maar gepaard gaat met een direct aanbod aan langdurige hulpverlening aan zowel slachtoffer als dader. En daarbij mogen ook eventuele kinderen niet uit het oog verloren worden. Furia vraagt om meer bekendmaking van de wet bij politie en justitie. Daarnaast moet de wet en richtlijn aangepast aan de knelpunten die in de evaluatie door het terrein aangekaart werden.
Structurele dadertherapie ontbreekt
Dadertherapie is vandaag vooral projectwerk. Er is geen structurele financiering, een beleidsvisie op de ontwikkeling van een aanbod voor plegers ontbreekt en parketten maken er nauwelijks gebruik van. Nochtans is dadertherapie cruciaal om de vicieuze cirkel van geweld te doorbreken. Daarom is er nood aan een structureel aanbod van zowel vrijwillige als verplichte dadertherapie. Dadertherapie, al dan niet vrijwillig, zou standaard moeten zijn bij de opvolging van klachten over huiselijk geweld. Dat biedt in ieder geval meer garanties dan het elektronisch toezicht waarop nu een beroep gedaan wordt als het al tot een bestraffing komt bij huiselijk geweld.
Doeltreffende preventie is veel meer dan kortlopende sensibiliseringscampagnes
Geweld voorkomen vraagt een doeltreffend preventiebeleid. En dat is veel meer dan kortlopende sensibiliseringscampagnes. Een effectief preventiebeleid focust op attitudeverandering en dat start al in de kleuterklas. Versterking van eigenwaarde, leren omgaan met conflicten en verschillen, en het doorprikken van stereotiepe man-/vrouw-beelden dragen daartoe bij. Opvattingen over vrouwen en mannen en hoe ze zich horen te gedragen spelen immers een rol in de dynamiek van geweld tussen meisje en jongens, vrouwen en mannen. Net daarom lopen holebi’s en transgenders die deze stereotypen doorbreken een hoger risico op geweld.
Mijlpalen in de wetgeving m.b.t. geweld op vrouwen:
- 1989: definitie van verkrachting als elke vorm van seksuele penetratie zonder toestemming + strafbaarstelling van verkrachting binnen het huwelijk
- 1997: relationele context wordt verzwarende omstandigheid bij geweld
- 2003: mogelijkheid om de gezinswoning toe te wijzen aan het slachtoffer van huiselijk geweld
- 2012: huisverbod voor plegers van huiselijk geweld (10 dagen, verlening tot 3 maanden mogelijk)
-2013: artsen mogen beroepsgeheim doorbreken bij een vermoeden van partnergeweld
Waarom een Vrouwendag meer dan ooit nodig is
Al 45 jaar lang staat 11 november in het teken van de Belgische vrouwenstrijd. Zoals elk jaar zal ook nu de vraag vallen of zo’n dag nog wel nodig is (en hoe het gaat met de Belgische mannendag).
Nog altijd relevant
Dat de Vrouwendag nog altijd relevant is valt nochtans eenvoudig te illustreren. De recente voorbeelden liggen voor het rapen. Alleen al de ongelijke situatie van vrouwen op de arbeidsmarkt spreekt boekdelen.
Moeten we ons echt schikken in de vaststelling dat bijna 45% van de werkende vrouwen dat deeltijds doet, met nefaste gevolgen voor hun financiële zelfstandigheid en hun pensioen? Terwijl ze in ruil zelfs niet het verhoopte rustiger tempo krijgen, want deeltijds werkende vrouwen met partner en kinderen ervaren nog meer werkdruk dan voltijds werkende vrouwen in dezelfde situatie.
Vinden we het aanvaardbaar dat slechts 34% van de vrouwen en 53% van de mannen uit etnisch-culturele minderheden een job heeft (versus 73% en 76% bij de ‘autochtone’ vrouwen / mannen)?
Stellen we ons geen vragen bij het feit dat op dit eigenste moment 10% van de werkende vrouwen langdurig ziek is?
Kunnen we tevreden achterover leunen wanneer 20% van de alleenstaande moeders noodgedwongen thuis blijft, bij gebrek aan (betaalbare) kinderopvang?
Weinig ophef
Toch blijkt dit soort berichten bijzonder weinig ophef te veroorzaken. Ernstige beleidsmaatregelen blijven evenzeer uit. Het antwoord van het beleid op al deze vragen is zonder meer verontrustend.
Langdurig zieken zullen strenger worden gecontroleerd. Er komt een sterke vermindering van de inkomensgarantie-uitkering, die onvrijwillig deeltijds werkenden (voor 80% vrouwen) wat compenseerde voor het inkomensverlies. Jongeren krijgen het moeilijker om een inschakelingspremie te ontvangen. Praktijktesten – een manier om na te gaan of vacatures wel degelijk openstaan over iedereen – worden op de lange baan geschoven. Werkgevers krijgen de mogelijkheid om bijkomende uren te vragen van hun personeel en dat pas luttele dagen op voorhand mee te delen. Hoe kan je arbeid en gezin op die manier nog combineren?
Manifeste ongelijkheid
Het zijn maatregelen die stuk voor stuk voorbij gaan aan de manifeste ongelijkheid op de arbeidsmarkt. Maatregelen die al te vaak vooral vrouwen benadelen. Maatregelen die niets doen om de positie van groepen die zwak staan op de arbeidsmarkt te versterken. Maatregelen die het vrouwen en mannen nog moeilijker zullen maken om werk en privé te combineren, en die de werkdruk nog zullen verhogen.
Waardering van zorgarbeid en sociaal engagement
Wij geloven niet dat langer en meer betaald werken onze samenleving of zelfs onze economie dienen. Zoals we niet geloven dat de oplossing voor onze zorgnoden schuilt in het verder vermarkten of outsourcen van de zorg. Vermarkting gaat voorbij aan de maatschappelijke waarde van zorg, en voedt ongelijkheid. We willen een samenleving waarin onbetaalde zorgarbeid en sociaal engagement effectief een plaats krijgen en worden ondersteund en gevaloriseerd.
Arbeidsherverdeling
Dat betekent dat we moeten nadenken over manieren om de verschillende vormen van werk beter te verdelen, zodat iedereen er toegang toe heeft. Nadenken dus over ideeën als een nieuwe algemene vermindering van de wekelijkse arbeidstijd, met behoud van loon. Als iedereen een kortere werkweek heeft, dan kunnen meer mensen aan het werk, dragen meer mensen bij aan de sociale zekerheid, liggen school- en werktijden dichter bij elkaar, is er meer tijd om te zorgen voor kinderen, voor afhankelijke ouderen, zieken en mensen met een handicap, en is er minder ruimte voor discriminatie.
Al te snel worden deze denkpistes weggezet als onmogelijk en wensdromen, terwijl we juist zouden moeten onderzoeken hoe we ze kunnen realiseren.
Vrouwendag 11 november 2016
Laat dat nu net zijn wat de vrouwenbeweging op 11 november doet: debatteren en nadenken over de weg die we nog te gaan hebben naar een gelijke samenleving; over de noodzaak van onze stem en ons werk.
We kunnen uitkijken naar de dag waarop de vrouwendag overbodig is geworden. Maar het ziet er niet naar uit dat dat voor meteen is. We kunnen met enige verbijstering vaststellen dat Donald Trump, misogyne uitspraken of niet, Amerikaans president wordt. Het seksisme en de ongelijkheid tussen vrouwen en mannen zitten echter ook dieper in onze samenleving dan we graag willen geloven, van fait divers als een 'Ladies Night over poetsen' op de Boekenbeurs tot prangende problemen als de hallucinante cijfers inzake seksueel geweld. Zolang dat het geval is, blijven de vrouwenbeweging én de Vrouwendag relevant.
Dit is een gezamenlijke opinie van:
Els Flour - Furia (VOK)
Magda De Meyer - Vrouwenraad
Bieke Purnelle en Ciska Hoet – RoSa
Sarah Scheepers - Ella
Eva Brumagne - Femma
Lilith Roggemans - Viva-SVV
