Abortion Right

Opinie: We laten het niet blauwroze

Datum: 12 november 2019 Categorie: Dag van het feminisme
Geschreven door 
Opinie: We laten het niet blauwroze
Griet Vandermassen heeft het duidelijk gehad met het feminisme (alvast het feminisme dat Furia uitdraagt): saai, autoritair, onwetenschappelijk en nog wel een en ander (DS 9 november). Ze getuigt daarbij niet van een erg nauwkeurige lezing van dat feminisme. Enkele recht­zettingen en bemerkingen.

Hoezo, #MeToo dreigt alle spannends uit de wereld te halen en iedereen in dezelfde mal te duwen? #MeToo gaat over vrouwen die reageren op seksuele intimidatie. Over heel veel vrouwen die daarop reageren. Seksuele intimidatie is niet hetzelfde als een troostende arm om een schouder slaan en niet hetzelfde als een knipoog - al kan het geen kwaad te beseffen dat niet elke knipoog op straat fijn is om te ontvangen.

Het feminisme heeft geen einddoel of blauwdruk. Het zegt niet dat de wereld 'af' is als jongens en meisjes evenveel met poppen spelen.

Of als elk beroep in gelijke mate door mannen en vrouwen wordt uitge­oefend. Of als iedereen op de een of andere mysterieuze manier 'genderneutraal' is geworden (wat dat dan ook moge betekenen).

Simplismen vermijden

Ik daag Vandermassen uit om het tegendeel aan te tonen, maar wat het feminisme zo'n open en niet-autoritaire beweging maakt, is net dat het dat soort simplismen uit de weg gaat. Het duwt geen mensen in een mal, maar reageert wanneer de samen­leving dat doet. Wanneer poppen op de 'meisjespagina's' van speelgoed­catalogi terechtkomen (en een jongetje dat er een kiest van z'n mama te horen krijgt dat hij 'toch geen homo wil worden' - en jawel, dat gebeurt nog vandaag). Wanneer werk en kinderopvang zo zijn georganiseerd dat het bijzonder waarschijnlijk is dat de actuele verschillen in arbeidsmarktparticipatie (en dus in inkomen en armoederisico) tussen vrouwen en mannen niet hun diepste wezen weerspiegelen.

Wat dat diepste wezen betreft, Vandermassen en co. mogen het dan voorstellen alsof er een wetenschappelijke consensus bestaat over de 'diepe biologische wortels' van 'typische neigingen en voorkeuren van beide seksen', maar inmiddels vinden wij vlotjes boeken en artikels die op wetenschappelijk onderbouwde wijze nuances aanbrengen bij dat soort onderzoek of het zelfs overtuigend op de helling zetten.

Op z'n minst is er dus discussie, in de wetenschappelijke wereld, over hoe het nu zit met de invloed van biologie en omgevingsfactoren, en de ­interactie tussen beide. Zo toont de psychologe en filosofe Cordelia Fine heel goed aan hoe verrijkend en onontbeerlijk het is om de invloed van socialisatie en omgeving mee te nemen in onderzoek naar sekseverschillen.

En stel nu nog dat we enkele voorkeuren en neigingen ontdekken waarin mannen en vrouwen (we zetten nu even opzij dat we anno 2019, met een minimum van wetenschappelijke kennis, wel weten dat de ­sekseverschillen niet zo binair zijn) gemiddeld van elkaar verschillen, en vaststellen dat die verschillen minstens deels biologisch bepaald zijn. Wat dan? Zit er een gemiddelde in de schoolbanken? Hebben we een gemiddelde als collega? Worstelt er ergens een gemiddelde met de vraag hoe werk en gezin te combineren? Of gaat het telkens weer om mensen in al hun individualiteit, die voortdurend in interactie zijn met een samen­leving die de ene keuze gemakkelijker maakt dan de andere, een samen­leving waarin de keuzewaaier breder is voor de ene dan voor de andere?

Barrières wegnemen

We kunnen ervoor kiezen om alles blauwroze te laten, op Griet Vandermassen en co. vertrouwen om te weten wat de diepe verlangens en wensen zijn van m/v (zonder x), en iedereen ten zeerste aanmoedigen zich daaraan te houden. (Een beetje zoals 19de-eeuwse wetenschappe­lijke inzichten over sekseverschillen bijdroegen tot een lichter programma wiskunde voor meisjes en een verplicht vak huishoudkunde en 75 jaar wachten op volwaardig hoger middelbaar onderwijs.) Of we kunnen daarvoor bij al die m/v/x te rade gaan en streven naar een samen­leving die zo veel mogelijk barrières wegneemt om die grote diversiteit aan bod te laten komen. En wat ons betreft is dat een samenleving waarin die ruimte voor diversiteit gepaard gaat met een zo groot mogelijke gelijkheid tussen mensen. Wie is dan autoritair?

Els Flour, bestuurslid Furia

Deze opinie werd gepubliceerd in De Standaard op 12/11/2019

 

Lees 2827 keer Laatst aangepast op 10 juni 2021 om 14u54

SCHRIJF JE IN VOOR ONZE NIEUWSBRIEF

Na het invullen van dit formulier ontvangt u van ons nieuwsupdates en informatie over onze activiteiten zonder verdere verplichtingen. U kan zich steeds uitschrijven via een link onderaan elke e-mail die u van ons ontvangt.

FURIA OP FACEBOOK

               Vlaanderen verbeelding werkt vol zwart